Kraanwater(ook wel kraanwater, leidingwater of gemeentelijk water genoemd) is water dat via kranen en kranen van drinkfonteinen wordt aangevoerd. Kraanwater wordt meestal gebruikt om te drinken, koken, wassen en toiletten door te spoelen. Kraanwater binnenshuis wordt via "binnenleidingen" gedistribueerd. Dit type leiding bestaat al sinds de oudheid, maar werd pas in de tweede helft van de 19e eeuw aan een handjevol mensen geleverd, toen het populair begon te worden in de huidige ontwikkelde landen. Kraanwater werd in de 20e eeuw in veel regio's gebruikelijk en is nu vooral onder de armen een tekort, met name in ontwikkelingslanden.

In veel landen wordt kraanwater meestal vergeleken met drinkwater. Overheidsinstanties houden doorgaans toezicht op de kwaliteit vankraanwaterMethoden voor waterzuivering in huishoudens, zoals waterfilters, koken of destilleren, kunnen worden gebruikt om de microbiële verontreiniging van kraanwater te behandelen en zo de drinkbaarheid ervan te verbeteren. De toepassing van technologieën (zoals waterzuiveringsinstallaties) die schoon water leveren aan woningen, bedrijven en openbare gebouwen, is een belangrijk deelgebied van de sanitaire techniek. Door de watervoorziening "kraanwater" te noemen, onderscheidt het zich van andere belangrijke zoetwaterbronnen die beschikbaar kunnen zijn; dit omvat water uit regenwatervijvers, water uit dorps- of stadspompen, water uit putten, beken, rivieren of meren (de drinkbaarheid kan variëren).

achtergrond
Om de bevolking van grote steden of voorsteden van kraanwater te voorzien, is een complex en goed ontworpen systeem voor het verzamelen, opslaan, verwerken en distribueren van water nodig. Meestal zijn overheidsinstanties hiervoor verantwoordelijk.

Historisch gezien wordt openbaar beschikbaar gezuiverd water geassocieerd met een aanzienlijke toename van de levensverwachting en een verbetering van de volksgezondheid. Waterdesinfectie kan het risico op door water overgedragen ziekten zoals tyfus en cholera aanzienlijk verminderen. Wereldwijd is er grote behoefte aan desinfectie van drinkwater. Chlorering is momenteel de meest gebruikte methode voor waterdesinfectie, hoewel chloorverbindingen kunnen reageren met stoffen in het water en desinfectiebijproducten (DBP) kunnen produceren die schadelijk zijn voor de menselijke gezondheid. De lokale geologische omstandigheden die van invloed zijn op het grondwater zijn de doorslaggevende factoren voor het bestaan van verschillende metaalionen, die het water meestal "zacht" of "hard" maken.

Kraanwater is nog steeds kwetsbaar voor biologische of chemische vervuiling. Watervervuiling vormt wereldwijd nog steeds een ernstig gezondheidsprobleem. Ziekten die worden veroorzaakt door het drinken van vervuild water eisen jaarlijks 1,6 miljoen kinderen het leven. Als vervuiling als schadelijk voor de volksgezondheid wordt beschouwd, geven overheidsfunctionarissen doorgaans aanbevelingen voor waterverbruik. Bij biologische vervuiling wordt bewoners doorgaans aangeraden om water te koken of flessenwater te gebruiken voordat ze het drinken. Bij chemische vervuiling kan bewoners worden geadviseerd om helemaal geen kraanwater te drinken totdat het probleem is opgelost.

In veel gebieden worden opzettelijk lage concentraties fluoride (< 1,0 ppm F) aan kraanwater toegevoegd om de gebitgezondheid te verbeteren, hoewel "fluoridering" in sommige gemeenschappen nog steeds een controversieel onderwerp is. (Zie de controverse over waterfluoridering). Langdurig drinken van water met een hoge fluorideconcentratie (> 1,5 ppm F) kan echter ernstige nadelige gevolgen hebben, zoals tandfluorose, glazuurplaque en skeletfluorose, en botafwijkingen bij kinderen. De ernst van fluorose hangt af van het fluoridegehalte in het water, evenals van het dieet en de fysieke activiteit van de persoon. Methoden voor fluorideverwijdering omvatten membraangebaseerde methoden, precipitatie, absorptie en elektrocoagulatie.

Regelgeving en naleving
Amerika
De Amerikaanse Environmental Protection Agency (EPA) reguleert de toegestane niveaus van bepaalde verontreinigende stoffen in openbare watervoorzieningssystemen. Kraanwater kan ook veel verontreinigende stoffen bevatten die niet door de EPA worden gereguleerd, maar schadelijk kunnen zijn voor de menselijke gezondheid. Gemeenschappelijke watersystemen - die dezelfde groep mensen het hele jaar door bedienen - moeten klanten jaarlijks een "consumentenvertrouwensrapport" verstrekken. Het rapport identificeert de verontreinigende stoffen (indien aanwezig) in het watersysteem en legt de mogelijke gezondheidseffecten uit. Na de Flint Lead Crisis (2014) besteedden onderzoekers speciale aandacht aan de studie van trends in de drinkwaterkwaliteit in de Verenigde Staten. Onveilige niveaus van lood zijn aangetroffen in kraanwater in verschillende steden, zoals Sebring, Ohio in augustus 2015 en Washington, DC in 2001. Meerdere studies hebben aangetoond dat gemiddeld ongeveer 7-8% van de gemeenschappelijke watersystemen (CWS) elk jaar de gezondheidsproblemen van de Safe Drinking Water Act (SDWA) overtreden. Vanwege de aanwezigheid van verontreinigende stoffen in drinkwater zijn er in de Verenigde Staten jaarlijks ongeveer 16 miljoen gevallen van acute gastro-enteritis.

Voordat ze het waterleidingsysteem aanleggen of aanpassen, moeten ontwerpers en aannemers de lokale loodgietersvoorschriften raadplegen en bouwvergunningen verkrijgen. Het vervangen van een bestaande boiler kan een vergunning en een inspectie van de werkzaamheden vereisen. De nationale norm van de Amerikaanse Drinkwaterleidinggids is een materiaal dat is gecertificeerd door NSF/ANSI 61. NSF/ANSI heeft ook normen vastgesteld voor de certificering van meerdere blikken, hoewel de Food and Drug Administration (FDA) deze materialen heeft goedgekeurd.